sakıncalı

evet çok sakıncalı diye karşı çıkıyorum. neye mi? tabi ki plan yapmaya..plan yapmamalı insan.hayatı olduğu gibi geldiği gibi kabullenmeli diye düşünüyorum.tersini yapmak mı? tam bir hayal kırıklığı.kırıklıklar,kırgınlıklar,hüzünler,üzüntüler...ama maalesef ne kadar başarılı olabiliyoruz bu konuda.her adımımız plan değil mi?akşama şunu yapayım,cuma günü şunlarla görüşürüm,haftaya,gelecek aya,seneye...liste uzadıkça uzuyor..plan yapmamalıyız derken bile yeni bir plan doğmuyor mu sizce de?işte bundan böyle daha bir kararlı olalım o zaman anı yaşamaya,hazırlık yapmamaya...yolda yürürken,metroya binerken,uyumaya çalışırken,yastıkla cebelleşirken sürekli bir şeyler tasarlamıyor mu bu yorgun beyinler?beynimizin %10 unu kullanıyormuşuz biz insanlar."hey diğer %90 lık bölümü nerdeymiş?"diyenleri duyar gibiyim.%10 luk bölümü bile fazla gelirken zaman zaman, napıcaz geri kalanı.daha mı fazla zeki oluruz diye mi düşünüyorsunuz?"ah işte bu yüzden ben hedeflerime ulaşamadım,işte bu yüzden aya gidip orada yeni yaşamlar keşfedemedim!"hayır,kesinlikle öle değil durum.biz yine aynı hayatları yaşayıp,aynı şeylere kafa yorucaktık.sizce böyle bir konumda beynimizin %100 ünü kullanmak yazık olmaz mıydı?neyse konuyu çok fazla dağıtmadan başa dönerek toparlamak gerekirse yeni bir günü yeni bir haftayı yeni bir insanı plan yapmadan karşılayalım olur mu? Allah isteyene verir,plan yapana gülermiş çünkü..

çok huzursuzuz...

çok kırılganız,çok mutsuzuz...neden ki?annelerimiz,teyzelerimiz gibi 50 yaş grubunu gözlemlediğimde hemen hepsinin türlü türlü sıkıntılardan geçtiklerini ve bugünlere geldiklerini görüyorum.başlarından geçenleri dinledikçe ağzımız daha bir açılıyor şaşkınlıktan ve ne kadar şımarık olduğumuzu düşünüyorum birden.2000 li yılların gençleriyiz.ve çok mutsuzuz hepimiz.bütün psikolojik rahatsızlıklar dönemimizde çıktı: panikatak,depresyon,stres,... hele stresi öyle bir karşıladık ki hemen bağrımıza bastık.daha önce nerdeymişsin ya stres? millet olarak çok sevdik seni hepimiz stresliyiz çok şükür rabbime :) sıkıntıdan oluyor bütün bunlar.yine birilerini arıyorum suçlayacak.bu kadar korumamalılardı bizi yetiştirirken büyüklerimiz.bunu düşünmeye başladım son günlerde.sezenin şarkısını dinledim dün gece:"bu kızı yeniden büyütmeliyim,kor ateşlerde yürütmeliyim,değirmenlerde öğütmeliyim,farkındayım..."evet ben de farkına vardım galiba durumun.ailelerimiz çektikleri sıkıntıları çekmeyelim diye el bebek gül bebek büyütmüşler bizleri.cam fanus içinde korumuşlar her şeyden,herkesten.ama sanırım yanlış bir karar bu.onlara kızamıyorum.ama keşke daha az korusalarmış bizleri.biz de böyle mutsuz bir gençlik olmazdık belki.her şeyimiz var televizyonlarımız,bilgisayarlar,telefonlar,mp3 ler...o yüzden farklı gelmiyor bize hiçbir güzellik.var çünkü hepsinden var.büyüklerimizin gençliklerinde ise olan bir şeyy yok.komşunun evinde televizyon izlemeler,akrabanın küçülen elbisesini giymeler...ama o kadar eminim ki daha mutlu olduklarına.yokluk,hiçlik sanırım mutluluğu da,tatminkar olmayı da getiriyor yanında.bizimse gözümüz hep aç,daha fazlası yetmiyor daha fazlası.ama yine de etmiyor işte mutlu olamıyoruz.çok üzülüyorum...keşke böyle olmasaydı,keşke böyle olmasaydık.huzuru olmalı insanın bence sağlıktan bile önce.çünkü huzurla çıkıyor her şeyin tadı,sağlığın,paranın,konforun...Allahtan tek değil ama en büyük dileğim: "lütfen Rabbim hepimize huzur ver..." huzurlu kalın lütfen...

itiraf ediyorum..

itiraf ediyorum evet:kadere inanıyorum.bunun için beni suçlayan arkadaşlarım olacaktır."bu yaşta ne alaka bu demode fikirler?,tuttu yine sofuluğun!" diyenleri duyar gibiyim.ama durum budur,kadere inanıyorum.ve bunun hayatı kolaylaştırıcı bir yol olduğunu düşünüyorum.her zorlayıcı yeni durumu "kaderde böyle yazılıymış" diye karşılamak belki de bir bakıma sıkıntılara karşı direnç göstermemek gibi. karşılaştığımız zorluklara,kötü sürprizlere karşı kullandığımız kılıç kalkan ekibinin bir üyesi.lisansüstü eğitim sırasında hocalarımızın o zevkli derslerinden birinde bazı ilginç kelimeler öğrenmiştik.üç önemli sözcük varmış meğer hayatımızda:ego,id,süperego.bunları kısaca hatırlatmam gerekirse kendi üslubumla: id,bizim hayvani diye nitelendirebileceğimiz duyguları barındırıyor.açlık,susuzluk,cinsellik...bunların hepsi "id" başlığında toplanabilir."süperego"muz var bir de adından bile belli kallavi bir şey olduğu. bu ise toplum ve değer yargıları diye adlandırılabilir.geriye bir tek ego kalıyor ego ise id ve süperego arasındaki köprü olarak görür vazifesini.daha bir örneklemek gerekirse "acıktım,susadım,sekse ihtiyacım var" gibi en yabani duygular hep "id" in cümleleri.süperego ise köşesinden hemen sesleniyor:"şişşş alo hayrola şaşırdın galiba,ne kadar ayıp insanlar aç yemek yiyemezsin;barajlarda su yok,su içemezsin;cinsellik mi! onu geç zaten mümkün değil!"işte böyle bir durumda egomuz devreye giriyor:"tamam,panik yok şimdi ben aranızı yapıcam sizin.susadın mı?içebilirsin ama şimdi değil birazdan,acıktın mı biraz daha sabret şu işim bitsin hazırlıcam."gibi cümlelerle yapıyor arasını bu ikisinin.bunu yaparken de baz savunma mekanizmaları kullanıyoruz bilinçli ya da bilinçsiz.bastırma,inkar itme,kabullenme,... bu üçü ile savunma mekanizmalarımız arasındaki ilişkilerle geçiyor bütün hayatımız.aradaki dengenin nasıl ve ne şekilde olacağı size kalmış.kolay gelsin...

bu sivri zekaların her birine alkış gönderiyoruz...

-Bu yıl okula başlayan torunum için kuvvetli bir moral alkışı istiyorum. Daha ikinci gün: 'Örrrtmenim, taa evden buraya tel çizmeye mi geldik, hep yumarlak mı yapcaz, harf felan öretmicen mi?' deme cesaretini gösterdiği için.

-Bu taraf bitti.' diye CD'yi arkasına çeviren ve sonra da 'CD çalar çalışmıyor!' diye feryat eden anneme alkış az geliyor!

-Yemek masamın üstünde duran modeme uzun uzun bakan anneanem 'Bu ne?' diye sordu. Ben de kolay anlasın diye 'Hani benim bilgisayarım var ya onunla internete giriyorum. İşte internete girmek için o kutu zorunlu.' diye uzun uzun açıkladım. Anneannem dinledi beni; 'Yani modem bu' dedi bir alkış da bu anneanneye.

-Bir alkış da annesine yaz okulunu kazandığı müjdesini veren üniversite öğrencisine gelsin. Bu yaratıcılığa şapka çıkartılır.

-Tikky olduğu her halinden belli olan kızımız Beşiktaş-Taksim midibüsünde yanındaki arkadaşına dert yanmaktadır. ''Şekerim dördüncü kez girdim ÖSS'ye, ama yine kazanamadım, gidicem sonunda Amerika'ya o olucak. Böyle böyle beyin göçü oluyor işteeaa!'' Sen git, masrafları ben karşılıyorum.

-Bir alkış da lisede edebiyat dersinde okuduğu şiir bitince sınıfa dönüp 'Bu şiiri ünlü Alman yazar Goethe yazmıştır' diyen hocaya, 'Niye, kağıt bulamamış mı?' cevabını veren arkadaşa gönderelim.

-Eğer bir sokakta yürüyorsanız ve camında ''Bu ev kiralıktır'' yazılı bir evin yanından geçip birkaç adım sonra önüne geldiğiniz bir başka evin camında ''Bu da'' yazısını görürseniz bilin ki Trabzon'dasınız.

-Bir alkış da lisede edebiyat kitabından bir metni tüm sınıfa sesli olarak okurken V. Hugo'ya 'Beşinci Hugo' diyen arkadaşımıza gelsin.

-Kardeşim karne almıştı. Fakat birçok zayıf notu vardı. Annem, babamla beni kenara çekip uyarıları sıralıyordu; 'Sakın çocuğun moralini bozmayın, sakın kötü bir şey söylemeyin.' Uyarılar özellikle babama yönelikti; 'Hele de sen, sakın çocuğun gururunu kırma.' Babam daha fazla dayanamadı ve sordu; 'Karne için ne zaman özür dileyeceğiz?' bir alkış da bu babaya..

-Bankada gişenin önünde işlemimin yapılmasını bekliyorum. Yanımdaki gişede işlem yaptıran yaşlı teyzeye, işlemini yapan kadın soruyor: 'Parayı kim alacak teyze? Alıcısına ne yazalım?' Teyzem cevap veriyor: 'Bu paranın hayrını görme İnşallah yazalım.'

-Dün gece evime giderken yolun tenhalığından olsa gerek kırmızı ışıkta geçtim. Ardından yurdum polisine alkışı hak ettiricek anons: 'Bacım o geçtiğin gece lambası değildi, çek sağa.'

-5. Sınıfların Fen Bilgisi sınavının 2. sorusu: 'Hacim nedir? Bir örnek vererek açıklayınız.' Öğrencimizden gelen cevap: 'Hacdan gelenlere hacim denir. Örnek: Nasılsın hacim?'

-Hareketli bir Bağdat Caddesi akşamında, polis abilerimiz rutin olduğu üzere devriye gezmektedir. Işıklarda müşteri bekleyen taksiye yaklaşılır ve; ''Ticari, bekleme yapma, devam et.'' anonsu yapılır. Camdan eliyle "1 saniye"işareti yapan taksiciye, ikinci ve çok manidar anons gelir ardından; ''Ticari, benne pölümüye girme! Devam et dedik!''

mail yoluyla bu yazıyı paylaşan arkadaşım banuya teşekkürler...