uzun zaman oldu dimi görüşmeyeli..ne anlatabildim yaşadıklarımı ne de dinlemene izin verdim beni..uzaklardayım,karmaşığım o yüzden yazamadım,gelemedim karşına, anlatamadım.çünkü ben de inanmıyordum bunları yaşamam gerektiğine.o yüzden gelemedim,üzgünüm...hayat...insanı nerelerden alıp nerelere getiriyor.acaba doğru mudur demeden bir karmaşanın içine atıyor.şu an uzaklardayım dedim ya.hepsi birer zorunluluk yaşananların,mutlu muyum?iyiyim gibi.ne bileyim..ama daha iyi olabilirdim galiba.yine de bulunduğum durumdan mutlu olmaya çalışıyorum,her şeye rağmen.ufak da olsa bir ışık görmeye çalışıyorum.size zor gelen olayların,verdiğiniz emeklerin başkaları tarafından küçümsenmesi ne kötü! her bireyin bu dünyada farklı bir duruşu,farklı hayalleri var.hayattan bizi daha güçlü,daha sabırlı insanlar yapmasını dilediğimizde bunu kolayca yapmak yerine uzun yolu tercih ediyor.dayanılması zor olaylar,çooook sıkıldım artık dediğimiz mekanlar, problemli insanlar gönderiyor.bunlara dayanma süresince de bizi eğitiyor,büyütüyor.böylece daha sabırlı,daha olgun insanlar oluyoruz.her bir zorlukla burnumuz sürtüle sürtüle...yani her şeyin bir nedeni var gibi.bu taraftan bakınca olaylara, biraz daha indiriyorum kızgınlıkla bakan kaşlarımı..ne diyim,hayat devam ediyor,herkese ve her şeye rağmen...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder